28 jan Verslaafd..
Recent was ik aanwezig op een bijeenkomst van Narcotics Anonymous (NA), een niet commerciële gemeenschap van mannen en vrouwen voor wie drugs een ernstig probleem waren geworden. Ik had vooraf geen idee wat ik ervan moest verwachten, maar wat ben ik dankbaar dat ik hier aanwezig mocht zijn!
Ondanks dat ik zelf geen drugsverslaving heb gehad riepen de verhalen van de aanwezigen veel herkenning op. Verhalen die mij deden beseffen dat een verslaving vaak een middel is om een leegte in jezelf op te vullen of om de pijn van (traumatische) ervaringen uit het verleden te verdoven en niet te hoeven voelen.
Die leegte en pijn kan veroorzaakt zijn door allerlei zaken waarop iemand zelf geen invloed heeft, zoals bijvoorbeeld seksueel misbruik, het verlies van een dierbare of verbaal en fysiek geweld. Oorzaken die zoals gezegd een gebrek aan eigenliefde tot gevolg hebben. Een gebrek aan eigenliefde dat vaak weer leidt tot eenzaamheid en allerlei negatieve overtuigingen over jezelf, zoals ‘ik ben het niet waard en niet goed genoeg’. Overtuigingen die maken dat mensen met een verslaving vaak vervallen in een ‘slachtofferrol’.
Niet alleen de oorzaken van het ontstaan van verslavingen werden mij duidelijk, maar ook de oorzaken van zogenaamde ‘zucht-of terugval momenten’. Alledaagse strubbelingen van het leven die spanning, stress of een gevoel van onmacht met zich mee brengen; allemaal onplezierige gevoelens.
Ineens begon ik mij dan ook te realiseren dat ikzelf eigenlijk ook een soort verslaving had ontwikkeld in mijn leven.
Noem het maar een vluchtverslaving; weg van huis zijn en maar vooral heel hard rennen om niet stil te hoeven staan bij mijzelf en mijn gevoel. Zoals je hebt kunnen lezen in deze blog deed ook ik dit om mijn gebrek aan eigenliefde op te vullen, maar kwam ik pas tot dit inzicht na mijn wit licht moment tijdens mijn ziekenhuisopname in Bali.
En ook ik ervaar terugval momenten.. Recent nog, ik denk een week of drie geleden.. Een overvolle agenda en maar rennen van afspraak naar afspraak.. Geen rustmomenten voor mijzelf en chaos in mijn hoofd, waardoor ik vooral bezig was in het verleden en de toekomst en vergat aanwezig te zijn in het nu.
Deze blog schrijvende vraag ik mij dan ook af of niet iedereen zo zijn eigen verslaving heeft? Het hoeft niet direct een drugs-, alcohol-, gok- of seksverslaving te zijn, maar is een extremiteit aan werken, sporten of eten niet ook gewoon een middel om je ware gevoel te verdoven of de kop in te drukken?
Ellen Broekmans
Geplaatst op 16:48h, 28 januariMijn ex schoonbroer was verslaafd. Hij is indertijd opgenomen in een bijzondere kliniek in Den Haag. Daar kickten niet alleen de verslaafden af maar ook diens omgeving. Een psychiater ter plaatse zei bij de eerste bijeenkomst : verslaving aan drugs, alcohol of gokken is niet de echte verslaving maar de vlucht van het daadwerkelijk probleem, de verslaving aan onze dagelijkse gewoontes en belemmeringen waar we geen afstand van kunnen nemen of ze weten te veranderen en die in stand gehouden worden door ons en onze omgeving. Wij allen hier zijn verslaafd, laten we respect hebben voor diegene die zich hier laten opnemen omdat zij de intentie hebben om te durven veranderen.
Vaak denk ik hier aan terug. Vooral als ik weer denk dat ik ellendig in een hoekje weggekropen zit met al mijn emoties omdat ik weer in diezelfde valkuil gestapt ben… Hoe kom ik van mijn verslaving af?
witlicht
Geplaatst op 15:20h, 30 januariJa precies zo is het inderdaad. Het is noodzakelijk om gewoontes en patronen te doorbreken. Als je bereid bent om te veranderen is dit haalbaar, maar de wereld om je heen verandert niet zomaar met je mee en is vaak de grootste valkuil bij herstel.
En hej; niet te streng zijn voor jezelf jij he. Het feit dat je je al bewust bent van je valkuilen en wanneer je erin bent getrapt is al goed 😉 En tranen zijn parels van de ziel die je ziel verlichten zodra ze ervan af rollen 😉