12 okt Weer even kind zijn..
Eerder heb je in deze blog kunnen lezen hoe ik met behulp van mijn coach erachter kwam dat ik worstelde met onverwerkte emoties en gevoelens uit mijn verleden en met name uit mijn kindertijd. Niet alleen mijn coach zag en voelde dit bij mij. Eigenlijk kwam iedereen die mij kon aanvoelen al heel snel tot die kern zonder dat ik hier zelf een woord over hoefde te reppen.
Een paar weken geleden werd ik weer even met de neus op de feiten gedrukt door iets heel stoms eigenlijk.
Ik ga binnenkort een paar dagen naar Parijs met vriendinnen. We vertrekken vrijdagochtend en komen zaterdagavond weer thuis.
Mijn vriend en ik werden gevraagd of we mee wilden naar een feestje diezelfde zaterdagavond waarop ik thuis kom van Parijs. Waar ik 2 jaar geleden nog met volle overtuiging “ja” zou antwoorden en me in alle bochten zou wringen om na thuiskomst van Parijs mee op stap te gaan zei ik nu vastberaden “nee”. Omdat mijn vriend wel graag wil gaan vroeg hij aan mij of dat ok was voor mij en ik antwoordde in eerste instantie dan ook dat ik het geen probleem vond. Maar toen hij even later zei dat hij een ticket had besteld raakte ik ineens lichtelijk in paniek en wilde ik helemaal niet dat hij ging. Ik werd echt overvallen door een gevoel van angst. Maar waarom? Want zo ben ik helemaal niet! Ik wil hem niks verbieden en vind het zelf ook heel fijn als ik mijn eigen dingen kan doen met vriendinnen. Toen ik in huilen uitbarstte wist ik het ineens! Mijn overdreven reactie had helemaal niks met deze situatie te maken, maar deze situatie riep datgene op wat iedereen bedoelde en wat ik weer even moest voelen. Namelijk de angst om me in de steek gelaten en alleen te voelen.
Angsten en gevoelens die ik als kind vaak gevoeld heb en heel diep heb weggestopt, omdat ik hier toen niet mee om kon gaan.
Terugdenkend aan mijn jeugd realiseer ik mij dat ik de middelste ben van drie kinderen. Mijn oudere broer is geboren met een handicap aan zijn hand en heeft de eerste drie jaren van zijn leven alleen maar gehuild. Mijn zusje is de jongste van ons drie en daardoor het meest beschermend opgevoed. Ik was (naar horen zeggen) een lieve baby die weinig aandacht vroeg en ook in de jaren na mijn babyjaren verliep eigenlijk alles als vanzelf:
- Ik sloeg een jaar kleuterklas over
- Ik had altijd veel vriendjes en vriendinnetjes
- Ik vond het leuk om huiswerk te maken
- Ik scoorde goed met de cito toets en ging naar de Havo
- Etc.
Allemaal dingen waar ik nu met trots op terug kijk en niet voor iedereen vanzelfsprekend waren. Anderen ging het minder makkelijk af, waardoor een kloof ontstond die werd gedicht met jaloezie in de vorm van verwijten, zoals “zij weet alles weer het beste” / “slijmbal” / “mamma-kindje” etc.
Dit zorgde voor onzekerheid, omdat ik het gevoel had dat ik niet goed genoeg was. Ik kreeg geen complimenten en werd eigenlijk niet echt gezien en geliefd, waardoor ik mij heel eenzaam heb gevoeld. Ik probeerde dit gemis te compenseren door de perfectionist uit te hangen, want ergens had ik mezelf wijs gemaakt dat als ik alles niet goed, maar super goed zou doen ik dan uiteindelijk wel gezien zou worden. Maar dit was natuurlijk een illusie.
Omdat ik het eenzame gevoel niet wilde voelen heb ik dit mijn hele leven onderdrukt door ervoor weg te rennen en het voor anderen vooral maar goed te doen. Want echt lief voor mezelf kon ik niet zijn, omdat ik dacht dat ik dat niet verdiende.
Voor de één klinkt dit ver gezocht en bij de ander roept dit wellicht herkenning op? Zelf ben ik dit alles pas echt gaan begrijpen toen ik het boek “Illussies” van de schrijfster Ingeborg Bosch las. Dit boek gaat over PRI, dat staat voor Past Reality Integration. PRI is eigenlijk de theoretische verklaring voor datgene wat ik hierboven heb omschreven en daarom ga ik nu proberen om PRI kort samen te vatten, zodat wellicht ook jij hier iets aan hebt.
Je bewustzijn is vanaf dat je geboren wordt één geheel. Alle prikkels van buitenaf dringen door tot je bewustzijn en vervolgens reageer je hierop. Dit kunnen ook levensbedreigende zaken zijn, oftewel dingen die direct of indirect kunnen leiden tot de dood. Voor een baby zijn levensbedreigende zaken niet alleen fysieke zaken, zoals een gebrek aan voedsel, kleren en onderdak. Ook een gebrek aan emotionele zaken, zoals liefde, steun en warmte zijn levensbedreigend. Op het moment dat deze prikkels je bewustzijn binnendringen in je kinderjaren gebeurt er iets met je bewustzijn. Om te overleven deelt het bewustzijn zich op, waardoor de levensbedreigende waarheid kan worden verdrongen. Er wordt als het ware een muur van afweer gebouwd ter bescherming. Die muur bestaat uit illusies, waarbij de volgende vijf soorten illusies kunnen worden onderscheiden:
1. Angst
Angst geeft het gevoel dat ik kan vluchten en een vluchtmogelijkheid creëert dus hoop.
2. Primaire Afweer
Er is iets mis met me, waardoor ik niet krijg wat ik nodig heb. Ik deug niet. Ik kan het niet. Het is allemaal mijn schuld.
3. Valse Hoop
Ik kan krijgen wat ik nodig heb als ik maar hard genoeg mijn best doe ervoor.
4. Valse Macht
Ik kan krijgen wat ik nodig heb als de ander zich veranderd.
5. Ontkenning van behoeften
Het is helemaal niet erg dat ik niet krijg wat ik nodig heb, omdat …..
Ik heb een test gedaan om mijn eigen afweersysteem te herkennen en Valse Hoop stond bij mij op nummer 1. Ik herkende mijzelf, de perfectionist, direct hierin!
Nu ik begrijp hoe het werkt kan ik mijzelf beter spiegelen en herken ik vreemde reacties van mijzelf in bepaalde situaties. Ik kan daardoor ook veel sneller onderscheid maken tussen enerzijds reacties gebaseerd op onverwerkte emoties uit mijn kinderjaren en anderzijds reacties gebaseerd op nieuwe emoties.
Maar als je die emoties herkent, hoe verwerk je deze dan? Eén van de manieren waarop ik dit doe is door te huilen en het liefst tranen met tuiten. Over tranen gesproken. Ik hoorde laatst een mooie uitspraak tijdens een crematie. Tranen zijn de parels van de ziel, door te huilen kunnen de parels van de ziel rollen, waardoor de ziel lichter voelt. En dat is precies zoals het voor mij werkt.
Nieuwsgierig naar je eigen afweersysteem? Doe dan eens de test die je hier kunt vinden.
Monkque Peters
Geplaatst op 23:33h, 12 oktoberHeel herkenbaar chris. Gelukkig ben je er al eerder achter dan ik. En nog heel veel angsten! Lees dit altijd met veel.plezier doordat ik zoveel herken. Sterkte. Xxx
witlicht
Geplaatst op 05:54h, 13 oktoberLief van je Monique. En voor jou ook fijn dat je op diezelfde manier jezelf hebt leren kennen. En beter laat dan nooit eh ??
Oliviera
Geplaatst op 06:47h, 13 oktoberHeel herkenbaar!
witlicht
Geplaatst op 07:40h, 13 oktober❤️
Elly
Geplaatst op 08:20h, 13 oktoberHeel goed bezig Christel. Je bent een TOPPERTJE!!!!! xxx
witlicht
Geplaatst op 08:37h, 13 oktoberDankjewel lieve Elly (&Jean), net zoals jou/jullie ❤️
Magda
Geplaatst op 11:57h, 13 oktoberWauw wat een bewusteording..prachtig..en natuurlijk ook emotioneel en pijnlijk.
Je raakt me/ mensen?❤
witlicht
Geplaatst op 12:23h, 13 oktoberBedankt voor je lieve reactie Magda ?❤️?
Thei Maesen
Geplaatst op 12:30h, 13 oktoberLeuk stuk als je dat zo leest als vader zijnde…als opvoeder denk je dat ….!!!!
Marina
Geplaatst op 12:46h, 13 oktoberIk ben dan wel niet de middelste maar door ziekte van mijn jongere (middelste) zusje heb ik vroeger een stap terug gedaan en mezelf op die plek gezet; heel herkenbaar jouw verhaal!!
witlicht
Geplaatst op 07:45h, 14 oktoberHoi Marina, bedankt voor je reactie en het delen van jouw ervaring. Het is fijn dat je je emoties en levenslessen op die manier leert begrijpen eh ??