1 uit 2

10 feb 1 uit 2

Nadat onze zoon Djay geboren werd was hij niet bij me weg te slaan. Ik kon geen vijf minuten uit zijn gezichtsveld verdwijnen zonder dat hij begon te huilen. Hij leek een soort verlatingsangst te hebben en zich enorm eenzaam te voelen. Hij was alleen rustig als hij mij kon zien, horen, ruiken en het liefst voelen. Heel logisch vond ik dit de eerste weken en maand na de geboorte, aangezien hij 9 maanden lang in mijn buik had gezeten. Maar 10 weken na de geboorte was nog steeds weinig verbetering zichtbaar. Als Djay huilde kwam het steeds regelmatiger voor dat ik met hem mee huilde, omdat het zorgen voor Djay begon te voelen als een ware uitputtingsslag. Ik voelde dat ik moest voorkomen dat hieraan zelf onderdoor zou gaan.  Op dat moment vertelde mijn gevoel me dat de coach, die mij vier jaar geleden begeleidde na mijn BDE, mij kon helpen. 

Ik heb geen moment geaarzeld en contact met haar opgenomen. 

Een paar dagen later liep ik bij haar binnen en nietsvermoedend viel mijn oog op het boek met de titel “over rouw”. Tijdens de behandeling bleek dat dit geen toeval was. Al snel kwamen we erachter dat Djay zijn tweelingzusje mistte met wie hij korte duur doorbracht in mijn buik. 

Dit ontdekt hebbende voelde ik een enorme opluchting, want onbewust heb ik aan het begin van mijn zwangerschap altijd het gevoel gehad dat ik zwanger was van een tweeling. In tegenstelling tot mijn (moeder)gevoel was daarentegen vanaf de eerste echo slechts 1 foetus te zien. Ik heb hier verder niet meer bij stilgestaan, omdat ik vooral heel gelukkig was met dat ene kloppende hartje op dat moment. 

Veel later bleek pas dat mijn placenta uit twee delen bestond en terugkijkend op mijn zwangerschap kan ik me herinneren dat ik rond 3 weken zwangerschap een bloeding heb gehad. Op dat moment is de tweelinghelft van Djay vermoedelijk overleden. 

Toen we tot deze bijzondere ontdekking kwamen hebben we hierover gepraat (op zielsniveau) met Djay en we zagen hem daarna zienderogen opbloeien. Hij kon zich vanaf dat moment langer dan 5 minuten alleen bezig houden en was niet meer zo angstig. 

Een tijd later heb ik een Familieopstelling gedaan, zonder dit verhaal vooraf te delen, en ook hier kwam de miskraam en de verloren tweelinghelft al snel aan het licht. Het was voor mij erg waardevol om deze bijzondere gebeurtenis ook op deze manier bevestigd te krijgen. 

Ik ben enorm dankbaar dat we uiteindelijk zo snel tot deze ontdekking zijn gekomen. Enerzijds hebben we Djay in zijn prille leven kunnen helpen om zijn gevoelens en emoties een plek te geven en anderzijds heeft het mijn (moeder)gevoel bevestigd. En los van het feit dat het verdrietig is dat ik een kindje verloren ben voel ik de aanwezigheid van haar regelmatig. Niet alleen ik voel dit, maar Djay zeer zeker. Ze hoort “gewoon” bij ons gezin en waakt over ons 🙂

Ben je geïnteresseerd in meer informatie over dit onderwerp dan raad ik het boek “het drama in de moederschoot – de verloren tweelinghelft” aan. Tijdens het lezen van dit boek kwam ik erachter dat 10% van alle zwangerschappen begint met een tweeling of meerling en dat veel overgeblevenen hun hele leven lang (onbewust) blijven zoeken naar hun verloren broer(s) of zusjes(s).