10 dec Je bent jezelf niet als je..
Wie kent hem niet? DE Snickers reclame.. Je bent jezelf niet als je trekt hebt.. Precies zo voelde ik mij vorig weekend.. Alleen had ik geen trek, maar voelde ik mij verloren.. Ik zat in een rollercoaster zonder enige controle en er ontstond totale paniek..
In een eerdere blog (zie hier) heb je kunnen lezen dat allerlei angsten plotseling de kop op staken toen het over samenwonen ging.. Nou, sinds vorig weekend woon ik dus ineens samen! En ik hoor je nu denken.. Hoe kun je nu INEENS samenwonen? Nou, stap maar in, dan neem ik je mee in mijn rollercoaster..
Begin oktober kwamen mijn partner en ik tot het inzicht dat ik afscheid moest nemen van mijn appartement om te kunnen groeien. Naast de talloze voordelen heeft mijn appartement namelijk één nadeel; er is maar één slaapkamer. Voor een ander hoeft dit wellicht geen probleem te zijn, maar voor ons betekent één slaapkamer geen kinderkamer en voor mijzelf geen eigen zaak aan huis.
Op 30 oktober kwam de makelaar langs voor de waardebepaling en zij liet er geen gras over groeien. 10 november stond mijn appartement online in de verkoop en 24 november was het verkocht. Slim dat ik dacht te zijn regelde ik in de onderhandeling de sleuteloverdracht per 1 mei 2018. Tijd en ruimte genoeg om nog een aantal maanden te genieten dacht ik.. Maar dat genieten doe ik niet zelf.. Dat genieten doen een vriendin van mij en haar kleine samen, omdat zij wegens omstandigheden niet langer konden blijven wonen in hun woning.. Mijn vriendin en ik sliepen één nacht samen en daarna kwamen we al snel samen tot de conclusie dat dit voor ons allemaal goed zou zijn.. Vorige week vrijdag verhuisde zij dan ook naar mijn appartement en zelf verhuisde ik op zondag naar het appartement van mijn partner.
Iets waarvan ik dacht dat 5 maanden zou duren gebeurde nu ineens in 3 dagen.. Op vrijdag werd mijn appartement omgetoverd tot een prinsessenhuis met speelkeukentje, speelhoekje, prinsessenstoel etc.. Vanaf dat moment was mijn huis niet meer mijn thuis en vanaf zondag werd het huis van mijn partner pas ons thuis.. Daar zat dus één hele zaterdag tussenin en dat werd voor mij zoiets als een nationale rampendag!! Wat doe je op zo’n dag? Huilen!! En niet even.. Nee gewoon 4x per dag tranen met tuiten!! Ik was letterlijk en figuurlijk uit mijn huisje.. 😉
Maar waarom? Niet omdat ik twijfel over mijn relatie, maar omdat ik twijfel aan mijzelf.. Eigen onzekerheid en mijzelf niet volledig aanvaarden zoals ik ben. Denken dat ik de controle heb over zaken is de compensatie voor die onzekerheid, want controle levert een bepaald gevoel van zekerheid op.. Een inzicht dat niet nieuw is voor me, maar gedrag dat helaas niet van gisteren op vandaag is afgeleerd.. Al zou ik dat soms het liefst wel willen.. Ik zou graag willen dat het afpellen van die denkbeeldige ui net zo snel zou gaan als een echte ui.. Zou het daarom zijn dat ik ineens in die rollercoaster zat? Anyway; ik heb de ride overleefd zonder kleerscheuren en het feit dat ik deze blog nu schrijf betekent dat ik leef. De controle loslaten is dus ongevaarlijk en niet iets waar ik bang voor hoef te zijn.. Ik hoef alleen maar te vertrouwen op mijzelf en dat alles in mijn leven komt zoals het voor mij is bestemd.. Ach, wat klinkt het ineens weer simpel allemaal ;P..
Herkenbaar dit of …?
Resi Conjour
Geplaatst op 15:40h, 10 decemberHeel herkenbaar. Kump uiteindelijk allemoal good xx?
witlicht
Geplaatst op 19:29h, 10 decemberDaar ga ik ook vanuit 😉 Dankje! X
Jan Sleegers
Geplaatst op 10:19h, 12 decemberHoi Christel, ja een herkenbaar verhaal.
´Alles onder controle?´ Het is zo´n vraag die mij ook regelmatig gesteld is. Mijn standaard antwoord is dan: ´ nee, gelukkig niet…´. Stel je voor dat je alles onder controle hebt… Dan was jouw blindedarm vast en zeker niet gesprongen, toch? Meestal als mensen mij die vraag stellen probeer ik duidelijk te maken dat er uiteindelijk weinig is dat je werkelijk ´onder controle´, hebt. Ik groei mijn eigen haar niet, ik regel mijn spijsvertering niet, heel veel van mijn gedachten komen en gaan zonder dat ik daar ook maar enige invloed op uitoefen, enz enz.
Tegenwoordig moeten we alles ´los-laten´. Ook zo´n mooie term. Maar, als ´los-laten´, een werkwoord is, is het niet helemaal los-laten, toch? Dat gebeurt eerder spontaan, zonder dat je het zelf in de gaten hebt, en plots stel je vast: ´hé, het is weg, ik heb er geen last meer van…´.
Christel, dank voor je verhaal en ik denk nog altijd met plezier terug aan onze eerste ontmoeting bij de BDE in het Cultuurhuis in Heerlen. Lieve groet. Jan
witlicht
Geplaatst op 13:33h, 31 decemberHoi Jan, wat een mooie reactie / aanvulling van jou. Heel mooi omschreven en precies zoals het is. Dankjewel. Ook ik ben nog steeds dankbaar voor onze bijzondere ontmoeting in Heerlen. Ik wens je alle goeds en we ‘spreken’ ons.. Liefs Christel