Het is goed bevallen

25 sep Het is goed bevallen

Ok, wie kent hem niet? “Hoe is de bevalling gegaan?” Ik denk de meest gestelde vraag tijdens kraamvisites. Als ik op deze vraag antwoord dat mijn bevalling heel fijn was, krijg ik verontwaardigde blikken als reactie, omdat mijn antwoord ongewoon lijkt te zijn.

Door mijn bevallingsverhaal te delen via deze blog hoop ik een kleine stap te zetten in het doorbreken van het vooroordeel dat een bevalling iets heel pijnlijks is. Je leest hieronder eerst hoe ik me heb voorbereid op de bevalling en daarna hoe de bevalling daadwerkelijk verlopen is.

De voorbereiding

Tegenwoordig wordt het heel normaal gevonden dat je een geboorteplan opstelt waarin je jouw wensen voor de bevalling vastlegt. Ik ben van mening dat een geboorte niet te plannen valt en in plaats van een geboorteplan opstellen besloot ik me te richten op positieve gedachten (affirmaties) over mijn bevalling. Ik schreef deze positieve gedachten op en herhaalde deze dagelijks.
Daarnaast bereidde ik me voor door:

1. Allereerst en vooral vertrouwen te hebben in mijn lichaam. Gezien mijn eerdere buikoperaties (meer hierover lees je in deze en deze blog) was dit mijn grootste uitdaging. Om dit vertrouwen 100% te hebben bezocht ik vanaf de 8e zwangerschapsweek regelmatig mijn fysiotherapeut die niet alleen mijn buik in de gaten hield, maar ook mijn schaambot, bekken en rug.

2. De boeken “vrije geboorte” (aanrader!) en “ik ga relaxed bevallen” te lezen. Hierna gaf ik bij de verloskundige aan dat ik niet mee wilde gaan in hun standaardprotocol voor toediening van de oxytocine prik na de bevalling. Ze doen dit vaak om de nageboorte te bespoedigen, maar het kan de natuurlijke aanmaak van dit hormoon nadelig beïnvloeden, waardoor de borstvoeding mogelijk minder goed op gang komt. Verder gaf ik aan dat ik de navelstreng volledig wilde laten uitkloppen, zodat ons kindje alle essentiële stoffen en zuurstof uit het bloed zou kunnen halen dat zich na de geboorte nog in de placenta bevindt.

3. Zwangerschapsyoga te volgen vanaf 12 weken zwangerschap. Hier leerde ik verschillende ademhalingstechnieken die ik kon toepassen tijdens de verschillende fasen van de bevalling. Daarnaast leerde ik dat de kaakspieren in verbinding staan met de bekkenbodemspieren en dat het dus super belangrijk is om tijdens het persen niet op de tanden te bijten om een blokkade “down under” te voorkomen.

4. Elke drie weken Ayurvedische zwangerschapsmassages te ondergaan.

5. Accupunctuur te ondergaan die er eerst op gericht was mijn migraine onder controle te krijgen en later mijn hart en bekken te verbinden en te openen.

Al met al realiseer ik me nu pas dat ik aan de voorkant toch redelijk wat geïnvesteerd heb. Maar goed, je kunt je nog zo goed voorbereiden. Hoe het daadwerkelijk verloopt is niet te voorspellen. Je leest het hieronder..

1 aug 2019 (2 dagen voor de uitgerekende datum)

Ik werd ’s nachts rond half 3 wakker met lichte buikkrampen. Ondanks dat mijn gevoel op dat moment bijna schreeuwde “het is begonnen!!” wilde ik het nog niet direct geloven en maakte ik mezelf wijs dat de buikkrampen te wijten waren aan de BBQ van smiddags. Eenmaal terug in bed viel ik niet meer in slaap en na een uur kwam het besef pas binnen dat het weeën waren wat ik voelde!

Ik maakte manlief wakker met de mededeling “volgens mij is het begonnen”.. En dan lig je daar samen:

“Wat moeten we nu ook alweer doen?”
“Weeën timen!”
“Daar is vast een app voor! Wacht ik ga zoeken.”
“Gevonden! Geef maar aan wanneer ze komen en gaan.”
“Wanneer moesten we de verloskundige ook alweer bellen?”
“Dat briefje ligt ergens beneden in de kast.”

Nadat we een aantal weeën hadden getimed en de brief van de verloskundige hadden gelezen kwamen we tot de conclusie dat we nog wel even konden wachten met bellen. Ik ben rustig gaan douchen, at een beschuitje, ging op een fitnessbal zitten en ademde in de tussentijd de weeën rustig weg, zoals ik dat op de yoga had geleerd.

Toen het 6u was vonden we het een prima tijdstip om de verloskundige te bellen. Zij vroeg of ze direct moest komen of dat 8u ook goed was. Omdat ik de weeën nog goed kon wegademen gaf ik aan 8u prima te vinden. Op dat moment nam ik me voor geen verwachtingen te hebben over het aantal centimeters ontsluiting. En maar goed ook, want zonder verwachtingen kun je alleen maar verrast worden en dat was gelukkig ook zo. Om 8u zat ik namelijk al op 4-5cm! Mijn vliezen waren op dat moment nog niet gebroken en de verloskundige stelde voor deze te breken, maar omdat dit niet goed voelde stemde ik niet in. Ze respecteerde dit en vroeg of het goed was als ze nog wat visites ging rijden en rond 11u terug kwam. Ik vond het prima om weer even met ons tweetjes te zijn en gaf aan dat 11u ok was.

Toen de verloskundige weg was ging ik op bed liggen en viel ik, ondanks de weeën, in slaap. Even later werden de weeën heviger en ik herinner me nog goed dat ik ineens in een soort bubbel zat, die zich ergens tussen hemel en aarde leek te bevinden. De rest van de bevalling heb ik in die bubbel gezeten en kreeg ik maar weinig mee van wat er om me heen gebeurde.
Ik besloot in bad te gaan liggen en daar de weeën verder op te vangen en eindigde voorover hangend over het badmeubel totdat de verloskundige er weer was.

Toen de verloskundige na 11u weer bij ons was bleek ik 8-9 centimeter ontsluiting te hebben, maar nog steeds geen gebroken vliezen. De verloskundige stelde nogmaals voor de vliezen te breken en ik stemde nu direct in, omdat het nu wel goed voelde. Ik moet toegeven dat het gevoel omtrent het breken van de vliezen ook het enige was dat goed voelde, want het klinkt misschien heel vreemd, maar het daadwerkelijke breken is het enige van de hele bevalling wat ik als pijnlijk ervaren heb.

Achteraf was die pijn misschien nodig als signaal voor mijn lichaam om meer pijnstillende hormonen aan te maken, want even later verbaasde het me dat mijn armen en benen aanvoelden als spaghetti. Een gevoel dat ik herkende van mijn ziekenhuisopname in Bali, nadat ik plat gespoten was met morfine. Vooraf had ik vol verwondering en ongeloof gelezen dat het lichaam tijdens een bevalling pijnstillende hormonen aanmaakt, maar ik ben dankbaar dat ik die verborgen superkracht zo bewust heb mogen ervaren!

Waarschijnlijk was het niet zomaar dat ik net op dat moment een piek ervaarde van die natuurlijke pijnstilling, want vlak daarna werden de weeën nog een tikkeltje heviger, maar onregelmatiger. Ik ging nog eens onder de douche staan en vervolgens geknield over een kruk hangen. Daar hangende was het ineens alsof me iemand vastpakte bij mijn heupen en me heen en weer begon te wiegen. Ik volgde de beweging en hoorde de verloskundige tegen manlief zeggen dat dit verschijnsel de weeëndans genoemd werd. Geloof me; ik had er nog nooit van gehoord, maar het was heel fijn om dat moment.

Eenmaal uitgedanst ging ik op mijn zij in bed liggen en mocht ik beginnen met persen. Op dat moment kwam nog zo’n verborgen superkracht naar boven! Namelijk een enorme oerkracht die ervoor zorgde dat ik, na een kwartier persen en zonder knip of scheur, om 14.45u onze zoon Djay in mijn armen mocht sluiten.

Dat moment, het moment van onze eerste ontmoeting met Djay en het moment waarin we zagen dat “onze kleine” een jongetje bleek te zijn, is niet in woorden te omschrijven, maar met stip het allermooiste moment van mijn leven.

De placenta werd, zonder toediening van de oxytocine prik, precies 20 min later geboren. De navelstreng werd om 15.09u, volledig uitgeklopt, doorgeknipt.

En dit alles vond thuis plaats in onze eigen vertrouwde omgeving..

Volgens de verloskundige en kraamhulp een bevalling volgens het boekje waar ikzelf ook met een goed gevoel en mooie herinneringen dankbaar op terug kijk. Ik ben enorm dankbaar dat ik zwanger mocht worden (meer hierover lees je in deze blog) en dat ik naast een hele fijne zwangerschap ook nog eens een hele fijne bevalling heb gehad, die ik met name dank aan de verborgen superkrachten die wij vrouwen bezitten.

Ik gun iedere vrouw een bevalling als de mijne en, voor wat het waard is, zou ik tegen alle zwangeren willen zeggen:
– VERTROUW in jouw verborgen superkrachten en wees niet bang!
– Luister naar je gevoel en kom op voor jezelf als dat nodig is. Stelt de verloskundige of gynaecoloog voor een medische ingrijp te doen wat voor jou niet goed voelt? Geef dit dan aan! Het is jouw lichaam en alleen jij hebt het recht om te beslissen wat daarmee gebeurt tijdens JOUW bevalling!
– FOCUS op je ademhaling! Dit helpt om rustig en dichtbij jezelf te blijven en de weeën onder controle te houden.

Tegen iedereen die aanwezig is tijdens een bevalling kan ik alleen maar zeggen:
Toon je LIEFDE en doe verder wat goed voelt. Je hebt het zelf misschien niet in de gaten en voelt je wellicht machteloos, maar je bent met al jouw liefde en aandacht een enorme steun en toeverlaat voor diegene die aan het bevallen is.